نقطه ای در اوج برای خداحافظی

نمی دانم از کی فوتبال رو دنبال میکنم و اصلا چه شد که طرفدارش شدم.

تا جایی که یادم میاد اطرافیانم فوتبالی نبودن. ولی هر چه هست من از بچگی عاشق مسی بودم و به طبع آن عاشق بارسلونا.

وقتایی زیادی رو با فوتبال گذروندم یا احتمالا هدر دادم. نمیگم هدر دادم چون پشیمون نیستم خاطرات زیادی برام ایجاد کرده و شاید اولین مواجهه من با دنیای واقعی با قانون: چون تو دوس داری لزوما انجام نمیشه

ولی چند سالیه دنبال بهانه ای برای ترک فوتبال بودم شاید یک نقطه پست . ولی هیچ افتی اونقدر بزرگ نبود که فوتبالو کنار بزارم.

امشب ولی قله فوتبال رو دیدم. جایی که تمام ویژگی ها جمع شدن تا یک شب بی نقص (به معنای واقعی بی نقص) رخ بده. شاید همان بهانه که مدتهاست دنبالشم.

کودکی جلوی تلویزیون

هر وقت بازی های بارسا رو تلویزیون نشون میداد میرفتم جلوی صفحه و مسی رو با راهنمایی گزارشگر پیدا میکردم و انگشتمو میذاشتم روش. تا وقتی که زاویه دوربین منو ازش جدا نمیکرد دنبالش میکردم.

بقیه بازیکنا برام معنایی نداشتن اصلا فوتبال برام معنایی نداشت فقط مهم این بود مسی توپو بگیره و گل بزنه.

بارسلونا

کم کم متوجه شدم فوتبال فقط مسی نیست. مسی برای یک چیز بزرگتر داره بازی میکنه. جایی که مسی یک چرخ دنده برای فوتباله

فوتبال بزرگتر از مسیه و بارسلونا مظهر فوتباله. سالهای 2012 کم کم داشتم به فوتبال نزدیک میشدم . کم کم معنی رقابت ها رو میفهمیدم و عجب سالی هم این هارو درک میکردم. سالهایی که مسی یک خدا و فوتبال فقط بارسا بود.

2014 جامی با طعم پنیر

اولین مواجهه ام با جام جهانی با فینال 2010 بود جایی که به خانواده بی نهایت غیر فوتبالیم گفتم من قراره از این به بعد جام جهانی رو دنبال کنم. البته پنج دقیقه بعد متوجه واژه فینال سمت چپ پایین صفحه شدم و این قول من ماند 4 سال دیگه اجرایی بشه.

قوچان نژاد و تلویزیون کوچک

بعد از ظهر بود و من طبق معمول آن سالها اکثر روزهام خونه مادربزرگ با تلویزیون کوچیکش و پسر عموم میگذشت.

برام مهم نبود بازی چیه و اهمیتشم درک نمیکردم تا وقتی که صدای بوق های ماشینا بعد بازی بهم فهموند من داشتم بازی صعود ایران به جام جهانی 2014 رو میدیدم

شرط بر سر پنیر

ارژانتین آن جام جهانی تا فینال رفت. و این بازی شد اولین شرط بندی من بر سر فوتبال روی یک کیلو پنیر.

من اصلا پنیر دوس ندارم و همینطور شرط بندی و واقعا نمیدانم چرا

هر چه بود بازی فینال هم مثل جایزه شرط بندی که هیچوقت ندادمش مزخرف بود و مسی نتونست قهرمانی جهان بشه

2015 پایان سلطنت بارسا

فینال لیگ قهرمانان آن سال بارسلونا قهرمان شد. نه تنها قهرمان لیگ قهرمانان شد حتی اگه والورده (کارگردان دو شب سخت برام) نبود دومین ششگانه بارسلونا هم رخ میداد

سالی که ژاوی از بارسا رفت و پیکه با سیم چین به جان تور دروازه افتاده بود.

سالهای تاریک بعدی

بعد ان سال دیگر اتفاق خوبی نیوفتاد و من با روی خشن فوتبال روبرو شدم. تا ان روز بارسا حاکم مطلق فوتبال بود. بعد ان شب های زیادی باعث شد نخوابم.

رمونتادا

این بین شب های خوبی هم اتفاق افتاد شبی که بهترین شب فوتبالیم بود تا امشب. شبی که روبرتو با یک حرکت قرارداد خودشو تا 2024 تمدید کرد تا پدرمان را دربیاورد

اوریگی ، رم و آن شبی که اسم ندارد

توضیحی نداردو دارد ها اتفاقا خیلی هم دارد صرفا دیگر برایم مهم نیستند گرچه آن سالها روز ها بخاطرشان ناراحت بودم اتفاقی که الان به نظرم بیهوده میاد

مسی و دوباره مسی

این جام جهانی دیگر نه بارسا برایم آن بارساس و نه فوتبال برایم همان فوتبال صرفا مسی برایم همان مسی ست.

نمیدانم چرا باید ارزو های یک نفر از آرژانتین ارزوی من باشد در ایران ولی برایم مهم بود شاید به این خاطر که فوتبال همیشه باعث میشد راه فراری داشته باشم از اتفاقات آن روز

امشب 18 دسامبر 2022

بعد از گشتن های بسیار به صورت شانسی و اتفاقی فهمیدم همان کافه ای که یه هفتس هر روز بهش سر میزنم قراره فینال رو پخش کنه

راجب فینال نمینویسم چون هر توضیحی اضافه است ولی این فوتبال تمام چیز هایی که برای رسیدن به قله فوتبال من داشته باشد رو داشت.

احتمالا دود سیگار های بغلی ها هم در high بودنم در ان لحظات نقش موثری داشته

هر چه بود امشب به قول دوستم من تهشو دیدم. و این بود داستان من با فوتبال و مسی که در اخرین سالهای کریرش مهر خودش رو در تاریخ زد.

پ.ن: دیگه نمیگم عکس پست هم جزو تمرین های خودمه